Maud

Het was eind november 2019 toen mijn vriend Tim een klein knobbeltje in mijn borst voelde. Mijn moeder heeft vroeger borstkanker gehad, maar dit bleek niet erfelijk te zijn. Misschien was het daarom ook dat er nog niet direct een alarmbel ging rinkelen. Toen mijn moeder eind december aan het knobbeltje voelde, adviseerde ze mij om, ter controle, toch even langs de huisarts te gaan. Ik belde toen het wat rustiger werd op mijn werk, aan het begin van de coronacrisis. Ik voelde geen haast, geen angst. Ook de huisarts maakte zich in eerste instantie niet druk. Maar met de situatie van mijn moeder in zijn achterhoofd, kreeg ik toch een doorverwijzing naar de mammapoli - de volgende dag al. 

Ik weet nog dat ik de beruchte maandagmiddag heel rustig aan mama vroeg: ‘Mam, ik moet morgen toch even langs de mammapoli. Wat kan ik verwachten?’ Mijn moeder legde mij alles uit over een echo en een mammografie. Ze vertelde dat ik haar terug moest bellen wanneer er een punctie nodig was. Ik weet dat ze zich sterk heeft gehouden voor mij, maar achteraf vertelde ze dat ze huilend aan de telefoon zat.

Nog diezelfde middag kwamen we terug in het ziekenhuis voor de uitslag. Ik werd direct misselijk, alsof ik het aan voelde komen. Ook de chirurg wist niet hoe hij het nieuws moest brengen. We zaten plotseling in een rollercoaster waarbij ik alleen maar dacht aan doodgaan: ik had borstkanker. 
Het ziekenhuis was net een spookhuis. Overal hingen linten en er was niemand te bekennen vanwege corona. Dit betekende wel dat alles in een stroomversnelling ging. Ik kon van de ene dokter naar de andere. Dat was heel fijn, maar dat betekende óók dat ik in korte tijd veel informatie te verwerken kreeg. Zo moesten we bijvoorbeeld ook ineens nadenken over kinderen. Er bestond een kans dat het op de natuurlijke manier lukte, maar die zekerheid kon niemand geven. Moesten we gaan voor eicellen laten prikken? Of toch voor een bevruchte eicel? Grote en impactvolle keuzes. Mijn vriend en ik houden veel van elkaar, maar dit soort beslissingen hadden we liever op ons eigen tempo gemaakt.

Al snel na het maken van alle beslissingen ben ik gestart met de chemokuur, welke gelukkig goed viel. Ik ben nuchter en positief ingesteld, en ging met die houding ook de chemokuren tegemoet. Na drie chemo’s was er nog een kleine aangekleurde afwijking te zien, waarop de artsen besloten nog drie chemo’s te doen. Daar kwamen er nog eens drie bij, toen het toch niet helemaal schoon bleek te zijn. Nuchter of niet: ik kon alleen maar huilen na het horen van dat nieuws. 

Uiteindelijk heb ik na negen chemokuren een zware operatie gehad. Één borst is geamputeerd met directe reconstructie, en over een paar maanden gaat ook mijn andere borst eraf. Ik ben heel dankbaar dat ik dankzij BreastSisters een symbolisch afscheid van mijn borsten heb kunnen realiseren. Dat ik de kans heb gekregen om mijn eigen borsten nog op een mooie manier in beeld te krijgen. Zo kan ik mijn eigen lichaam, dat ik 24 jaar lang enorm heb gewaardeerd, alsnog bewonderen wanneer ik dat wil.