Debbie

Mijn borsten: ik heb ze geháát. Ooit was er eens een jongen die mij vertelde dat ik lelijke borsten had. Ze begonnen toen net te groeien. Oh, wat was ik verdrietig. Het was een rotopmerking van een jongen die wat last had van haantjesgedrag. Maar het was wél het begin van mijn onzekerheid.
Toen ik een jaar of achttien was, gaf ik de moed op. Mijn borsten zouden nooit perfect worden. Wat ik dan 'perfect' vond? Ik weet het niet eens. Maar ik was ontevreden. Ondertussen had ik een prima boezem, maar ik keek gewoon niet op de juiste manier naar mezelf in de spiegel. Tot ik mijn huidige man ontmoette. Eigenlijk is het stom dat ik iemand anders nodig had om mij te laten zien dat mijn lichaam wel mooi was. Dat mijn borsten mooi waren. 

Ondertussen zijn we heel wat jaren verder. Ik voed ons tweede kindje met mijn borsten. En ik hoop dat dit, net zoals bij onze oudste dochter, voor een lange tijd mag zijn. De vorm is veranderd. Doordat ze voeden, doordat ik ouder word. Maar weet je wat? Zo zijn ze het mooist. Als ik nu in de spiegel kijk, dan vertellen mijn borsten een verhaal waar ik trots op ben. Daarom besloot ik om ze te vereeuwigen bij de meiden van BreastSisters. Vier Maanden postpartum en heel veel zelfliefde verder.